Wanneer ik nog eens ga bloggen, vraagt er eentje zich af.
Wel dan.
Ik wil best, hoor.
Maar het dilemma speelt me parten.
Want ik jongleer tegenwoordig.
Ik hou heel wat ballen in de lucht,
ballen die niet eens van mij zijn.
Ze worden me toevertrouwd, en elke bal brengt een verhaal met zich mee.
Het ene met happy end, het andere zonder.
Ik doe heel hard mijn best om die carrousel van ballen gaande te houden.
Als de dood ben ik, om er een te laten vallen,
of om er twee te doen botsen.
Geregeld komt er een bal bij.
Felgekleurd of donker,
klein of groot,
licht of zwaar.
Alle soorten,
alle maten,
alle gewichten.
Ze zijn bij mij in goede handen, dat weten ze.
Ze zijn welkom, ook.
En toch.
Soms weet ik even niet waarnaartoe met al die ballen.
Soms wil ik even geen jongleur zijn.
Dan ben ik liever leeuwentemmer, of trapeze-acrobaat.
Het duurt nooit lang, gelukkig, ik hou te veel van 'mijn' ballen en hun eigenaars.
Dus neem ze mij maar niet af, ik jongleer zo graag.
Maar laat, zo heel af en toe, ook maar eens een leeuwtje langs komen.
Ja, ik ben een sentimentele trut, soms.
Soms wil ik best bloggen.
Dan kriebelt er vanalles in mijn vingers, en raakt het er niet uit.
Vandaag is het van dat.
Er ligt vanalles op het topje van mijn vingers, klaar om op jullie te worden losgelaten, maar de losse flarden fladderen er maar op los. Het zijn ballonnen, rukkend aan hun touwtje, spelend in de wind.
Van vingers naar toetsenbord naar hersenspinsel.
Ze hebben titeltjes, etiketjes, maar de goede woorden krijg ik precies niet te pakken.
Vriendschap gaat over ervaren, erin durven geloven, koesteren en vasthouden. Over me thuis voelen waar ik dat eigenlijk niet ben. Over stiltes die niet per se verbroken hoeven te worden, dingen niet uitgesproken.
Bang over verliezen, over die ene persoon te veel zijn, over dingen zien die er niet zijn, wakker worden en beseffen dat het maar een droom was.
Hoop dat het nu maar allemaal mag blijven zoals het is, voor even.
Ik zou zelfs over jou willen bloggen, maar dan weet ik al helemaal niet waar te beginnen.
Dan worden die drie ballonnen één grote ballon, met één lang koord. Dat ik heel stevig vasthoud, uit angst te laten vliegen.
Er zijn al te veel ballonnen gaan vliegen, te vaak.
Deze. Niét.
Dan kriebelt er vanalles in mijn vingers, en raakt het er niet uit.
Vandaag is het van dat.
Er ligt vanalles op het topje van mijn vingers, klaar om op jullie te worden losgelaten, maar de losse flarden fladderen er maar op los. Het zijn ballonnen, rukkend aan hun touwtje, spelend in de wind.
Van vingers naar toetsenbord naar hersenspinsel.
Ze hebben titeltjes, etiketjes, maar de goede woorden krijg ik precies niet te pakken.
Vriendschap gaat over ervaren, erin durven geloven, koesteren en vasthouden. Over me thuis voelen waar ik dat eigenlijk niet ben. Over stiltes die niet per se verbroken hoeven te worden, dingen niet uitgesproken.
Bang over verliezen, over die ene persoon te veel zijn, over dingen zien die er niet zijn, wakker worden en beseffen dat het maar een droom was.
Hoop dat het nu maar allemaal mag blijven zoals het is, voor even.
Ik zou zelfs over jou willen bloggen, maar dan weet ik al helemaal niet waar te beginnen.
Dan worden die drie ballonnen één grote ballon, met één lang koord. Dat ik heel stevig vasthoud, uit angst te laten vliegen.
Er zijn al te veel ballonnen gaan vliegen, te vaak.
Deze. Niét.
Melk en koeken.
Melk en koeken.
Hij is 6.
Op een dag wordt hij 60, maar altijd zal hij 6 blijven bij melk en koeken.
Altijd zal hij hopen.
Op niets,
op alles.
Ik denk aan hem.
Ben bij hem.
En ik wil hem alles geven, maar soms is alles niet genoeg.
Dan moet hij het zelf doen.
Dan moet hij die melk en koeken zélf kauwen.
Diep ademhalen en doorslikken.
Nog een hapje.
Ik hap mee, enkel in gedachten.
Dan moet-ie toch niet alleen.
Hij is nog maar 6.
Hij is 6.
Op een dag wordt hij 60, maar altijd zal hij 6 blijven bij melk en koeken.
Altijd zal hij hopen.
Op niets,
op alles.
Ik denk aan hem.
Ben bij hem.
En ik wil hem alles geven, maar soms is alles niet genoeg.
Dan moet hij het zelf doen.
Dan moet hij die melk en koeken zélf kauwen.
Diep ademhalen en doorslikken.
Nog een hapje.
Ik hap mee, enkel in gedachten.
Dan moet-ie toch niet alleen.
Hij is nog maar 6.
Moe.
Heel even licht in mijn hoofd, af en toe.
Dan draait de wereld.
Voldaan moe.
Nuttig geweest moe.
Iets betekend moe.
Stralend moe.
Blij moe.
Blij toe.
Dan draait de wereld.
Voldaan moe.
Nuttig geweest moe.
Iets betekend moe.
Stralend moe.
Blij moe.
Blij toe.
Dilemma.
Zo heel veel berichtjes staan hier nog niet, op deze blog.
Concepten, daarentegen.
Kladwerkjes voor berichtjes, dié staan er wel.
Over een rugzak die -alweer- maar niet uitgepakt raakt.
Over plots een overdosis vriendschap ervaren, en dat niet goed begrijpen.
Over afstand nemen en afscheid nemen, en de dunne grens tussen die twee.
Over tranen. En een arm om je heen.
Over stilte. En luisteren.
Ik schrijf de berichtjes wel.
Maar op die publiceren-knop druk ik niet.
Nog niet, misschien.
Het zijn moment-opnames, die ik voor altijd wil vastleggen, soms wil delen, ook.
En ik weet niet of dit de juiste plaats is, dan.
Of de juiste personen het dan wel op de juiste manier gaan lezen.
En of ik die dan wel moet publiceren.
Daarom dus.
(Oké, deze kan wel. ... "Publiceren".)
Concepten, daarentegen.
Kladwerkjes voor berichtjes, dié staan er wel.
Over een rugzak die -alweer- maar niet uitgepakt raakt.
Over plots een overdosis vriendschap ervaren, en dat niet goed begrijpen.
Over afstand nemen en afscheid nemen, en de dunne grens tussen die twee.
Over tranen. En een arm om je heen.
Over stilte. En luisteren.
Ik schrijf de berichtjes wel.
Maar op die publiceren-knop druk ik niet.
Nog niet, misschien.
Het zijn moment-opnames, die ik voor altijd wil vastleggen, soms wil delen, ook.
En ik weet niet of dit de juiste plaats is, dan.
Of de juiste personen het dan wel op de juiste manier gaan lezen.
En of ik die dan wel moet publiceren.
Daarom dus.
(Oké, deze kan wel. ... "Publiceren".)
De rugzak. - II
En ja, daar staat-ie weer.
De XL-versie, deze keer. En ja, dat maakt het ook XL-moeilijk om 'm uit te pakken.
Voor mijn part staat-ie er nog de hele week, als het even kan.
De XL-versie, deze keer. En ja, dat maakt het ook XL-moeilijk om 'm uit te pakken.
Voor mijn part staat-ie er nog de hele week, als het even kan.
Ik schrijf.
Ik schrijf.
Soms van me af schrijven,
soms op een rijtje schrijven,
soms schrijven om te blijven.
Herinneringen,
goede babbels,
gedachten,
gevoelens.
Voor mezelf,
aan een ander.
Om kwijt te zijn,
om te herlezen.
Om te herbeleven,
opnieuw en
opnieuw en
opnieuw en.
Het geschreven woord gaat me goed af.
Ik schrijf. Ik ben.
Soms van me af schrijven,
soms op een rijtje schrijven,
soms schrijven om te blijven.
Herinneringen,
goede babbels,
gedachten,
gevoelens.
Voor mezelf,
aan een ander.
Om kwijt te zijn,
om te herlezen.
Om te herbeleven,
opnieuw en
opnieuw en
opnieuw en.
Het geschreven woord gaat me goed af.
Ik schrijf. Ik ben.
De rugzak.
De rugzak staat er nog.
Gisterenmorgen vroeg haastig volgeladen voor een dagje weg, gisterenavond tevreden weer van mijn rug geladen naast een paar snel uitgetrapte schoenen.
Bij-geladen met nieuwe kennis, nieuwe kennissen, nieuwe inzichten en nieuwe vriendschap.
Vanavond staat-ie er nog.
Onaangeroerd, onuitgepakt.
Zolang ie in het zicht blijft staan, blijft ook die dag in het zicht.
Ik laat 'm nog even staan.
Gisterenmorgen vroeg haastig volgeladen voor een dagje weg, gisterenavond tevreden weer van mijn rug geladen naast een paar snel uitgetrapte schoenen.
Bij-geladen met nieuwe kennis, nieuwe kennissen, nieuwe inzichten en nieuwe vriendschap.
Vanavond staat-ie er nog.
Onaangeroerd, onuitgepakt.
Zolang ie in het zicht blijft staan, blijft ook die dag in het zicht.
Ik laat 'm nog even staan.
Missen.
Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
'Gezellig,' zei de eekhoorn.
'Maar daar kom ik niet voor,' zei de mier.
'Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?'
'Nou ja... een klein beetje dan.'
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
'We moeten elkaar een tijdje niet zien,' zei hij.
'Waarom niet?' vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
'Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,' zei de mier.
'Missen?'
'Missen. Je weet toch wel wat dat is?'
'Nee,' zei de eekhoorn.
'Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.'
'Wat voel je dan?'
'Ja, daar gaat het nou om.'
'Dan zullen we elkaar dus missen,' zei de eekhoon verdrietig.
'Nee,' zei de mier, 'want we kunnen elkaar ook vergeten.'
'Vergeten! Jou?!' riep de eekhoorn.
'Nou,' zei de mier. 'Schreeuw maar niet zo hard.'
De eekhoon legde zijn hoofd in zijn handen.
'Ik zal jou nooit vergeten,' zei hij zacht.
'Nou ja,' zei de mier. 'Dat moeten we nog maar afwachten. Dag!'
En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken.
De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen.
'Mier,' riep hij, 'ik mis je!' Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen.
'Dat kan nu nog niet!' zei de mier. 'Ik ben nog niet eens weg!'
'Maar het is toch zo!' riep de eekhoorn.
'Wacht nou toch even,' klonk de stem van de mier nog uit de verte.
De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond, maar dan miste hij de mier weer.
's Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten.
Maar hij had nog geen drie stappen gedaan of hij kwam de mier tegen, moe, bezweet, maar tevreden.
'Het klopt,' zei de mier. 'Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.'
'Zie je wel,' zei de eekhoorn.
'Ja,' zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken.
'Gezellig,' zei de eekhoorn.
'Maar daar kom ik niet voor,' zei de mier.
'Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?'
'Nou ja... een klein beetje dan.'
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
'We moeten elkaar een tijdje niet zien,' zei hij.
'Waarom niet?' vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
'Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,' zei de mier.
'Missen?'
'Missen. Je weet toch wel wat dat is?'
'Nee,' zei de eekhoorn.
'Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.'
'Wat voel je dan?'
'Ja, daar gaat het nou om.'
'Dan zullen we elkaar dus missen,' zei de eekhoon verdrietig.
'Nee,' zei de mier, 'want we kunnen elkaar ook vergeten.'
'Vergeten! Jou?!' riep de eekhoorn.
'Nou,' zei de mier. 'Schreeuw maar niet zo hard.'
De eekhoon legde zijn hoofd in zijn handen.
'Ik zal jou nooit vergeten,' zei hij zacht.
'Nou ja,' zei de mier. 'Dat moeten we nog maar afwachten. Dag!'
En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken.
De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen.
'Mier,' riep hij, 'ik mis je!' Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen.
'Dat kan nu nog niet!' zei de mier. 'Ik ben nog niet eens weg!'
'Maar het is toch zo!' riep de eekhoorn.
'Wacht nou toch even,' klonk de stem van de mier nog uit de verte.
De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond, maar dan miste hij de mier weer.
's Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten.
Maar hij had nog geen drie stappen gedaan of hij kwam de mier tegen, moe, bezweet, maar tevreden.
'Het klopt,' zei de mier. 'Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.'
'Zie je wel,' zei de eekhoorn.
'Ja,' zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken.
(Uit: Misschien wisten zij alles - Toon Tellegen)
Beauty.
Beauty. And truth, sometimes.
woke up with beauty in my bed
and isn't it sad how
we don't know it's
beauty until it's dead
and it's beauty that I knew so well
but she wasn't doin too well
well I just wanna go someplace
where no one knows my name
and I don't have to explain
no I don't have to retain
that I lie to myself or protect myself
for the benefit of myself
I want power in my words
I want passion in my eyes
and when I wake up
I want life to be a surprise
and I guess that I didn't
know it all along
and I guess that I never guessed
that I'd ever guess wrong
and I set myself up
everytime you leave
to destroy the things I've got
for the things I need
each conversation
separate from themselves
separates good from bad
and they never want what you got
until it's up for grabs
and then they want what you have
they want what you have
well I just wanna go someplace
where no one knows my face
and I don't have to explain
and no, I don't have to retain
that I lie to myself
that I protect myself
for the benefit of myself
I want power in my words
I want passion in my eyes
and when I wake up
I want life to be a surprise
and I guess that I didn't
know it all along
and I'll never guess that
I'd ever go ahead and guess wrong
and I set myself up
everytime you leave
to deny the things I love
for the things I need
for the things I need
I want to break through
to break through
oh I want one thing
I wanted
to come through
oh to come true
I want passion in my eyes
I want power in my words
and when I wake up
I want life to be a surprise
and I never thought
that I'd wake up
and be starving for you
no I never thought
that I'd wake up and I'd be hungry
I'm hungry for you
to break through to break through
I want one thing I
wanted to come through
ah, to come true
I want power in my words
I want passion in my eyes
and when I wake up
I want life to be a surprise
and I guess that I didn't
know it all along
and I'll never guess that
I'd ever go ahead and guess wrong
oh I want to break through
to break through
I want one thing I've dreamed for
to come true
to come through
oh I set myself up
every time you leave
to destroy the things I've got
for the things I need
to destroy the things I love
for the things I've seen
Abonneren op:
Posts (Atom)