Dilemma.

Zo heel veel berichtjes staan hier nog niet, op deze blog.
Concepten, daarentegen.
Kladwerkjes voor berichtjes, dié staan er wel.

Over een rugzak die -alweer- maar niet uitgepakt raakt.
Over plots een overdosis vriendschap ervaren, en dat niet goed begrijpen.
Over afstand nemen en afscheid nemen, en de dunne grens tussen die twee.
Over tranen. En een arm om je heen.
Over stilte. En luisteren.

Ik schrijf de berichtjes wel.
Maar op die publiceren-knop druk ik niet.
Nog niet, misschien.

Het zijn moment-opnames, die ik voor altijd wil vastleggen, soms wil delen, ook.
En ik weet niet of dit de juiste plaats is, dan.
Of de juiste personen het dan wel op de juiste manier gaan lezen.
En of ik die dan wel moet publiceren.

Daarom dus.


(Oké, deze kan wel. ... "Publiceren".)

De rugzak. - II

En ja, daar staat-ie weer.
De XL-versie, deze keer. En ja, dat maakt het ook XL-moeilijk om 'm uit te pakken.
Voor mijn part staat-ie er nog de hele week, als het even kan.

Ik schrijf.

Ik schrijf.

Soms van me af schrijven,
soms op een rijtje schrijven,
soms schrijven om te blijven.

Herinneringen,
goede babbels,
gedachten,
gevoelens.

Voor mezelf,
aan een ander.

Om kwijt te zijn,
om te herlezen.
Om te herbeleven,
opnieuw en
opnieuw en
opnieuw en.

Het geschreven woord gaat me goed af.

Ik schrijf. Ik ben.

De rugzak.

De rugzak staat er nog.
Gisterenmorgen vroeg haastig volgeladen voor een dagje weg, gisterenavond tevreden weer van mijn rug geladen naast een paar snel uitgetrapte schoenen.
Bij-geladen met nieuwe kennis, nieuwe kennissen, nieuwe inzichten en nieuwe vriendschap.
Vanavond staat-ie er nog.
Onaangeroerd, onuitgepakt.
Zolang ie in het zicht blijft staan, blijft ook die dag in het zicht.

Ik laat 'm nog even staan.